Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

Μέθεξη

Ηρώδειο. Βράδυ. Ησυχία.

Φώτα στη σκηνή, πέντε μουσικοί κι ένας ψαρομάλλης στην σκηνή που πλησιάζει στο μικρόφωνο, με το χέρι του κάνει νόημα, τα όργανα να παραμείνουν βουβά, μια φωνή που δεν είναι φωνή αλλά ψυχής λαλιά ψιθυρίζει «θα ανεβώ στον ουρανό, να ρωτήξω τον Θεό…», το κοινό παραδίνεται σε μια μοναδική ένωση «που ‘σαι πετροπέρδικα μου, που ‘σαι πετροπέρδικα μου…». Ήταν εκείνη τη στιγμή που άκουσα τους αρχαίους βράχους να τραγουδούν, άκουσα χιλιάδες φωνές αιώνων να ενώνονται με το σήμερα και να ψέλνουν ό,τι πιο μελωδικό έχω ακούσει. Μια χορωδία που θα τη ζήλευε και ο πιο απαιτητικός μαέστρος. Μια μελωδία χάδι, μια μελωδία εξομολόγηση, μια μελωδία ρυάκι.

Είναι κάποια πράγματα που δεν περιγράφονται με λέξεις. Πώς να περιγράψεις όταν όλα γύρω σου είναι τόσο γαλήνια, όταν κρυώνεις αλλά το μέσα σου βράζει, όταν γελάς από χαρά αλλά τα μάτια σου βουρκώνουν από λύπη, όταν κλείνεις τα μάτια, απλώνεις τα χέρια και ενώνεσαι με χιλιάδες αγνώστους ;

Είναι κάποιοι άνθρωποι που πατούν στη γη αλλά δεν τους αγγίζει, είναι κάποιοι άνθρωποι που κατοικούν στον ουρανό, είναι κάποιοι άνθρωποι που συνομιλούν με τον Θεό… Ένας από αυτούς είναι και ο Ψαραντώνης. Ένας άνθρωπος θηρίο με φωνή που δεν βγαίνει από το στόμα αλλά από τα πιο βαθιά πηγάδια της ψυχής, του έρωτα, της αγάπης, του πόνου.



6 σχόλια:

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Όλοι ξέρουμε τι είναι "Μια μελωδία χάδι, μια μελωδία εξομολόγηση, μια μελωδία ρυάκι". Οι λέξεις μια χαρά τα καταφέρνουν να πουν όσα τους πούμε. Καλημέρα

HappyHour είπε...

Δεν βρήκα καλύτερες λέξεις πραγματικά... προσπάθησα αισθητικά να μετάδωσω τις δικές μου εντυπώσεις. (δεν κατάλαβα το σχόλιο σου)

Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης είπε...

Μα δε χρειαζόταν να ψάξεις για καλύτερες. Βρήκες ήδη τις καλύτερες, και μάλιστα χωρίς τίποτα το επιτηδευμένο και το εκβιαστικό. Σ' το λέω μ' απόλυτη ειλικρίνεια.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Εννοώ... πως μια χαρά μας τα μεταφέρεις...άρα περιγράφονται με λέξεις "κάποια πράγματα"

the elf at bay είπε...

Τον είδα τον Ψαραντώνη να τραγουδά πριν από μήνες στην Πάτρα. Ήταν η πρώτη φορά γιατί ελληνικό τραγούδι δεν ακούω. Σπανιότατα. Μου έκανε πολύ καλή εντύπωση οι στίχοι του, η εμβρίθειά του και η προσήλωσή του στην εκτέλεση των τραγουδιών, αλλά και το πόσο απόμακρος ήταν. Πολύ στον κόσμο του κάτι που δεν μας αφορά βέβαια. Δεν το μετάνιωσα που πήγα.

HappyHour είπε...

Elf at bay, δεν είμαι ειδική να πω την αλήθεια για τον Ψαραντώνη, αλλά αυτό που είδα στο Ηρώδειο (βοηθούσε και η πολύ καλή ακουστική) ήταν πραγματικά εκπληκτικό !

Όσο για το απόμακρος, ένας άνθρωπος που ζει στη φύση και είναι τέλειως εκτός της αστικής κουλτούρας μας λογικό είναι να δείχνει απόμακρος. Αυτό όμως είναι που τον κάνει και τόσο ξεχωριστό (και αυθεντικό).