Χαμιντουλαν Ναζαφι

Είχα αποφασίσει να μην γράψω μέχρι το Πάσχα αλλά τα γεγονότα πλέον με ξεπερνού. Γράφτηκαν ήδη τόσα πολλά για το παιδί των 15 χρόνων από το Αφγανιστάν τον Χαμιντουλαν Ναζαφι που διαμελίστηκε από την βόμβα στα Πατήσια το βράδυ της Κυριακή. Γράφτηκαν κείμενα γεμάτα οργή , κείμενα ελαφρώς μελό , κείμενα που εμβάθυναν στην στάση των ΜΜΕ , κείμενα που είδαν πίσω απο το γεγονός και κείμενα που λένε όσα θέλουμε να πόυμε. Όμως κάποια στιγμή πρέπει να ξεφύγουμε από τις πολιτικά ορθές προσεγγίσεις (political correct) και να δούμε όσο κι αν μας ξενίζει πως δεν ήταν το ίδιο με τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Και θέλω να το τονίσω αυτό γιατί βλέπω να παρασυρόμαστε σε μια κουβέντα του τύπου «γιατί δεν κάηκε η Αθήνα για την δολοφονία αυτού του παιδιού όπως τότε τον Δεκέμβρη ;».

Στην περίπτωση Γρηγορόπουλου, ένας 15χρονος δολοφονείται από αστυνομικό, από κρατικό λειτουργό δηλαδή που η πολιτεία του έδωσε εξουσία και όπλο για να προστατεύει τον πολίτη. Ακόμα κι αν η δολοφονία αυτή δεν ήταν εν ψυχρώ ή αν ο Κορκονέας είναι ένας ψυχάκιας, όφειλε η αστυνομία ως σώμα ασφαλείας να το γνωρίζει και ή να μην του έχει επιτρέψει να είναι αστυνομικός ή να του έχει πάρει το όπλο. Το γεγονός λοιπόν της δολοφονίας παιδιού από άνθρωπο που φέρει νομίμως και εντεταλμένα όπλο είναι εξοργιστικό όσο και τρομακτικό γιατί με αποτρέπει από το να κυκλοφορώ στο δρόμο έχοντας τον φόβο πως κάποιος μπορεί να με σκοτώσει. Είναι εξοργιστικό και τρομακτικό γιατί η εξουσία που έδωσα σε κάποιον χρησιμοποιείται κατ ‘ εξακολούθηση και όχι μεμονωμένα (θυμίζω πως ήταν πάρα πολλά τα «μεμονωμένα περιστατικά» της αστυνομίας) με τρόπο επικίνδυνο και επιζήμιο, με τρόπο δολοφονικό. Μαζί με συσσωρευμένη καταπίεση από πολλές μεριές, η οργή αυτή οδήγησε τον κόσμο στον δρόμο τον Δεκέμβρη του 2008.

Ερχόμαστε τώρα στην περίπτωση του Ναζαφι. Κάποιος ή κάποιοι τοποθετούν μια βόμβα όπου ένα 15χρονο παιδί πρόσφυγας βρίσκει και το σώμα του διαμελίζεται. Εκτός από την ηλικία και το γεγονός της δολοφονίας δεν βρίσκω καμία άλλη ομοιότητα.

Κι αναρωτιέμαι, να βγω στον δρόμο επειδή κάποια οργάνωση (;) βάζει βόμβες ; Γιατί δεν υπήρξε αίτημα να βγούμε στους δρόμους όταν ένα παιδί (αν θυμάστε) πυροβόλησε αδιακρίτως σε κάποιο εκπαιδευτικό κέντρο του ΟΑΕΔ και μετά αυτοκτόνησε ; Μετανάστης ήταν κι αυτός και μάλιστα (αν θυμάμαι καλά) είχε προδημοσίευσει την πράξη του στο διαδίκτυο ρίχνοντας ανάθεμα στην ρατσιστική κοινωνία που τον περιέβαλε. Γιατί τότε δεν αγανακτήσαμε με την βία που υπάρχει και βιώνουμε ; Προχθές στο Αγρίνιο αυτοκτόνησε η μάνα του νεαρού που είχε σκοτώσει πριν μερικά χρόνια κάποιος βοσκός-αγρότης, μετά αυτοκτόνησε και η κόρη μην αντέχοντας τον πόνο. Όταν εκείνος ο βοσκός μαζί με το γιο του σκότωσε 5 συγχωριανούς του έπρεπε να βγούμε στον δρόμο κατά των βοσκών ή κατά της δολοφονίας των 5 ανθρώπων ;

Αν το Αφγανόπουλο το πυροβολούσε ένας ανεγκέφαλος φασίστας και τον συλλαμβάνανε θα κάναμε πορεία ;

Να βγω στο δρόμο γιατί υπάρχουν πρόσφυγες από το Αφγανιστάν που στέλνει στρατό η χώρα μου, να βγω. Να βγω στο δρόμο γιατί υπάρχουν μετανάστες εξαθλιωμένοι που κανείς δεν τους προσέχει, να βγω. Να βγω στον δρόμο κατά του ρατσισμού, να βγω. Να βγω στον δρόμο για να διεκδικήσω μια καλύτερη ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία, να βγω. Να βγω στο δρόμο επειδή κάποιος βάζει βόμβες, ε όχι δεν θα βγω. Γιατί τότε θα έπρεπε να βγω κι όταν σκοτώνει ο τάδε τη γυναίκα του, η τάδε το παιδί της, όταν σκοτώνονται σε τροχαία από ασυνείδητους οδηγούς, όταν βρέφη πεθαίνουν από αμέλεια γιατρών και και και τραβάει πολύ η ιστορία… Γιατί βία έχουμε μπόλικη δυστυχώς και νεκρούς και σκοτωμούς. Δεν έχουν όμως όλες οι δολοφονίες πολιτικό υπόβαθρο. Η δολοφονία Γρηγορόπουλου είχε πολιτική ευθύνη, άσχετα αν δεν την ανέλαβε κανείς.


Ειλικρινά, και συγχωρείστε με αν γίνομαι κυνική, δεν νιώθω την ίδια απειλή από έναν ή πολλούς που βάζουν βόμβες με έναν αστυνομικό ή πολλούς ανίκανους και ακατάλληλους να κουβαλάνε όπλο (και γκλομπ και χημικά και δακρυγόνα).

Βρίσκω λοιπόν υποκριτικό να διαρρηγνύουμε τα ιμάτια μας για πρόσφυγες κακόμοιρους που ψάχνουν στα σκουπίδια, για ανύπαρκτες τρομοκρατικές οργανώσεις και για κύμα βίας που εξαπλώνεται, όταν ξέρουμε πολύ καλά γιατί υπάρχουν πρόσφυγες και γιατί ψάχνουν στα σκουπίδια.

Ναι να το καταδικάσω το γεγονός, ναι, όπως κάθε δολοφονία, να στεναχωρηθώ και να φρίξω με τον τρόπο θανάτου,ναι, αλλά δεν θα ρίξω ψεύτικα δάκρυα και ψεύτικα αναθέματα για κάτι που συμβαίνει κάθε μέρα σε όλο τον κόσμο. Θα προσπαθήσω να τον αλλάξω αυτόν τον κόσμο όσο μπορώ και όπου μπορώ.

Καλή Ανάσταση αδέρφια (που λέει κι η διαφήμιση) !

Υ.Γ.Μιλάω για αυτό καθ'αυτό το γεγονός, για την εκμετάλλευση απο τα ΜΜΕ και όλα τα συναφή συμφώνω απόλυτα με όλους σας।


Ανανέωση (update) : Ρε παιδιά, ρε παιδιά, γιατί πέφτουμε στην παγίδα των ΜΜΕ με τα κροκοδείλια δάκρυα ; Γιατί ; Ας πούμε όχι στην υποκρισία ! Γαμώ τη μου, αυτά τα κανάλια θέλουν κλείσιμο !

Αναδημοσίευση

Αναδημοσιεύω απο το κόκκινο μπαλόνι

Απίστευτη εργοδοτική πρόκληση με σκιές μαφίας.

Πρόσφατα εργαζόμενη σε αλυσίδα καφετεριών που επέστρεψε από νόμιμη ιατρική άδεια, απολύθηκε από το αφεντικό-ιδιοκτήτη της αλυσίδας. Στις συναντήσεις που έγιναν με τους λογιστές της επιχείρησης, ώστε να τις αποδοθούν δεδουλευμένα, ένσημα και αποζημίωση -μιλάμε για ελάχιστα ποσά-, ο εργοδότης εμφανίστηκε προκλητικός απέναντι στην εργαζόμενη αλλά και στους εκπροσώπους του σωματείου, με αποκορύφωμα τη συνάντηση της 23ης Μάρτη, ημέρας που θα γινόταν ο τελικός διακανονισμός. Ο εργοδότης αφού αντιλήφθηκε -δυσφορώντας- τη μαζική παρουσία μελών του σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων, άρχισε να τραβάει φωτογραφίες με ψηφιακή κάμερα. Μετά από απαίτηση να σβήσει τις φωτογραφίες, σήκωσε την μπλούζα του κι επέδειξε το ΟΠΛΟ που έφερε στη ζώνη του!
Η συνέχεια δόθηκε στο αστυνομικό τμήμα, όπου οι αστυνόμοι αφού κατέγραψαν το γεγονός «συνέστησαν» στην εργαζόμενη και τα μέλη του σωματείου να μην προβούν σε μηνύσεις, ώστε να μη δεχθούν αντιμήνυση κι οδηγηθούν όλοι στο αυτόφωρο.
“Εντελώς συμπτωματικά”, το επόμενο βράδυ 24 Μάρτη η εργαζόμενη έπεσε θύμα δολοφονικής επίθεσης έξω από το σπίτι της όπου και την ξυλοκόπησαν άγρια και την εγκατέλειψαν αιμόφυρτη και λιπόθυμη στην είσοδο του σπιτιού της. Η αιμορραγία και κάποιου τύπου αναισθητικό που χρησιμοποίησαν οι τραμπούκοι έκαναν την Κ. να μείνει για περίπου 10 ώρες παρατημένη μπροστά στην πόρτα της όπου και την βρήκε τα ξημερώματα ένας μετανάστης,της έριξε νερό στο πρόσωπο και τη βοήθησε να καλέσει βοήθεια. Το κίνητρο της επίθεσης δεν ήταν η ληστεία, καθώς όταν η εργαζόμενη συνήλθε είχε πάνω της και τα χρήματα και το τηλέφωνό της.
Από ότι φαίνεται η ατιμωρησία στην υπόθεση Κούνεβα, άνοιξε ορέξεις…
Τη συνέχεια θα δώσει Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και Λοιπών Εργαζομένων του Κλάδου του Επισιτισμού και το κίνημα αλληλεγγύης.
Η Εργοδοτική τρομοκρατία δεν θα περάσει.Διαβάστε την Ανακοίνωση του σωματείου
και διαδώστε το!

Γράμμα από την Α' πτέρυγα Κορυδαλλού

Α’ ΠΤΕΡΥΓΑ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ
19.03.2010

Στις 11 Μαρτίου, ημέρα Πέμπτη, έγινε η σύλληψή μου από τις αστυνομικές δυνάμεις καταστολής. Το αίσθημα της ελευθερίας και το δικαίωμα του διαδηλώνειν κόπηκε με μιας με μένος και βία από πάνοπλο αστυνομικό των ΜΑΤ, αφού του έχει δωθεί το δικαίωμα αυτό. Αφορμή της σύλληψης η συμμετοχή σε διαδήλωση υπεράσπισης των δικαιωμάτων του εργαζόμενου και μη, πολίτη, έχοντας περίεργο κούρεμα και σακίδιο. Αιτία ο παραδειγματισμός.

Στην χούντα έσκιζαν με μαστίγιο τα πρόσωπα των εφήβων σπουδαστών μέσα και έξω από την νομική σχολή. Τώρα, με την ίδια βαρβαρότητα, η ¨σοσιαλιστική¨ κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας όλα της τα μέσα σκίζει και μαστιγώνει τις ζωές των ανθρώπων που έχουν μοχθήσει, εκείνων που μοχθούν και εκείνων που αντιστέκονται και δεν φοβούνται να υπάρχουν, με βίαιες οικονομικές και τρομοκρατικές πολιτικές.

Την πολιτική ευθύνη της παράλογης σύλληψης υποχρεούται να την αναλάβει το κράτος. Η καθολική πολιτική αντίδραση που εκφράστηκε μέσα από το κύμα διαμαρτυρίας, αποδεικνύει ότι η κοινωνία αντιστέκεται. Κι αυτό είναι ακόμα πιο σημαντικό για ’μένα, που συνειδητά επέλεξα να παραμένω ανένταχτος. Το κράτος ζητά την ανυπαρξία μας και φοβάται την ύπαρξή μας.

Δεν είναι τόσο η δική μου περίπτωση προφυλάκισης, όσο τα αλλεπάλληλα παραδείγματα ψευδών κατηγοριών που αναδεικνύουν και αποδεικνύουν την προσπάθεια του κράτους να τρομοκρατήσει και να ταπεινώσει τον κάθε άνθρωπο που υπερασπίζεται τα δικαιώματά του, όσο και να αποθαρρύνει τον οποιονδήποτε άλλο διανοηθεί να τα υπερασπιστεί, δημιουργώντας κοινωνίες άβουλες που δεν θα αντιδρούν και δεν θα διεκδικούν.

Ευχαριστώ όσους αγωνίζονται για την αποφυλάκισή μου τόσο από την αρχή όσο και κατά την διάρκεια, από πραγματικό ενδιαφέρον, μακριά από κομματικές και πολιτικές σκοπιμότητες, είτε συμφωνώ με τις μορφές είτε όχι, γιατί δεν νιώθω ότι αυτό που είναι κρίσιμο αυτή την στιγμή είναι να συζητηθούν οι τρόποι με τους οποίους εκδηλώνεται αυτή η αλληλεγγύη, όσο να κριθεί το ίδιο το κράτος για τις πράξεις του.

Λευτεριά σε όσους είναι στα κελιά, συνεχιστές στην προσπάθεια για απελευθέρωση των κρατουμένων και της σκέψης.

Από τα κρατητήρια στην ΓΑΔΑ, γραμμένος στίχος στους κίτρινους τοίχους όπου υπάρχουν ακόμα ξεχασμένοι κρατούμενοι για μέρες και μέρες μέσα σε άθλιες συνθήκες.
Χρυσό κλουβί, υγρό κλουβί, λίγο το νοιάζει το πουλί.

Μάριος Ζ.

Υ.Γ. «Απ΄ όσα παρέχει η σοφία για την ευτυχία της ζωής συνολικά, το κατά πολύ πιο σημαντικό είναι η απόκτηση φίλων» – ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ.

Να γίνουμε όλοι κουκουλοφόροι ;

Το κείμενο αυτό γράφεται, σχεδόν, με κλειστά τα μάτια. Αυτόματη γραφή. Είναι δυνατόν ; Ακούω την καινούρια δημοσκόπηση (ή μήπως δημαγώγηση;). Ποσοστό 49% επιλέγουν ως καταλληλότερο πρωθυπουργό τον Γιωργάκη. Είναι τόσο πετυχημένος μέχρι στιγμής άλλωστε! Είμαστε με τα καλά μας ή να βάλω τις φωνές ; Πρόθεση ψήφου 47,5% στο ΠΑΣΟΚ, 30,5% ΝΔ, 7,5% ΚΚΕ, 6% ΛΑΟΣ και 5% ΣΥΡΙΖΑ. Τι λέτε ρε σεις 47,5 στο ΠΑΣΟΚ και 30,5 στη ΝΔ ; ΕΙΣΑΣΤΕ ΚΑΛΑ ΡΕ ;

Και περνάμε τώρα στην λεγόμενη δημοτικότητα των κομμάτων, πρώτο έρχεται το ΠΑΣΟΚ με ποσοστό 58% θετικών εκτιμήσεων (πανευτυχείς αυτοί με όσα έχει κάνει η κυβέρνηση) και 40% αρνητικών. Δεύτερος έρχεται(αν είναι δυνατόν!) ο ΛΑΟΣ, που συγκεντρώνει το 39% των θετικών εκτιμήσεων και το 57% των αρνητικών. Τα αντίστοιχα ποσοστά της ΝΔ είναι 34% και 63%, του ΣΥΡΙΖΑ 30% και 66% και του ΚΚΕ 29% και 68%.

Βέβαια πως όλα αυτά ταιριάζουν με το 48% των πολιτών που στην ερώτηση για την καλύτερη κυβέρνηση για τη χώρα απαντούν κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα ενώ το σύνολο της πρόθεσης ψήφου μας κάνει 78% (47,5+30,5), δεν ξέρω. ΜΗΠΩΣ ΜΑΣ ΨΙΛΟΔΟΥΛΕΥΕΤΕ ;

Και μετά σχετικά με το αν είναι ικανοποιημένοι από την κυβέρνηση, το 32% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και το 18% της ΝΔ απαντούν «ναι», ενώ δυσαρεστημένοι δηλώνουν το 66% των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και το 79% των ψηφοφόρων.

Αλλά όσον αφορά τη δημοτικότητα των πολιτικών αρχηγών, το 66% κρίνει θετικά το Γιώργο Παπανδρέου(!) και το 30% τον κρίνει αρνητικά. Το 55% έχει θετική γνώμη για τον Αντώνη Σαμαρά και το 37% αρνητική. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης λαμβάνει το 46% των θετικών εκτιμήσεων και το 48% των αρνητικών. Ο Αλέξης Τσίπρας λαμβάνει το 35% των θετικών εκτιμήσεων και το 59% των αρνητικών. Τέλος, το 30% κρίνει θετικά την Αλέκα Παπαρήγα και το 64% την κρίνει αρνητικά. Και ξαναλέω ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ ΡΕ ;

Α ναι να πω και για την αποχή(λευκό / άκυρο) που φτάνει το 23%.

Αναλυτικότερα δείτε εδώ

Άλλα ΄ντ΄ άλλα της Αγ. Παρασκευής το γάλα ! Ε λίγο από δω λίγο από κει και δυσαρεστημένος ο κόσμος με τα δύο μεγάλα κόμματα αλλά και εξακολουθεί να τα ψηφίζει. Ο,ΤΙ ΝΑ ΄ΝΑΙ ! ΟΥ ΡΕ ΟΥ !!!

Τα συμπεράσματα δικά σας. Το μόνο που μου έρχεται έμενα στο νου είναι πως με κάτι τέτοια μας σπρώχνουν σε ανεξέλεγκτες αντιδράσεις. Δεν ξέρω βέβαια μήπως αυτός είναι ο σκοπός τους ποντάροντας στο ότι θα αντιμετωπιστούν οι αντιδράσεις σαν φαινόμενα μεμονωμένης βίας και «κουκουλοφόρικα» σπασίματα. Υπάρχει όμως ένας κίνδυνος, να γίνουμε ΟΛΟΙ κουκουλοφόροι κι ύστερα να μην υπάρχει κανείς να στραφεί εναντίον μας. Δεν πάει άλλο λέμε μας σερβίρουν περιττώματα (sic) κι εμείς όχι μόνο λέμε ευχαριστώ αλλά διαμαρτυρόμαστε γιατί έχουν φράουλες, τα θέλουμε σκέτα !

Και τώρα τι ;

Και στην πορεία πήγαμε. Και συνθήματα φωνάξαμε. Και τα μπαμ μπουμ ακούσαμε. Και τα χημικά εισπνεύσαμε αργότερα. Και όλα καλά. Και τώρα τι; Περιμένουμε την επόμενη πορεία ε;

Προφανώς και δεν περίμενα να καταλάβουμε τα ανάκτορα (βουλή). Όμως όταν σου έχει γίνει βεβαιότητα πλέον ότι όσες πορείες, όσες απεργίες και να κάνεις τίποτα δεν θα αλλάξει, τότε αλήθεια τι σου ‘χει μείνει να ελπίζεις;

Όταν το μέλλον σου είναι υποθηκευμένο πώς να ζήσεις το παρόν; Αν το δεις φιλοσοφικά και θεολογικά το μέλλον είναι πράγματι αβέβαιο (σήμερα είμαστε αύριο δεν είμαστε) αλλά αν το δεις πρακτικά χωρίς μέλλον δεν υπάρχουν όνειρα και χωρίς όνειρα δεν υπάρχει ελπίδα. Και δεν ξέρω ειλικρινά πόση ελπίδα μπορώ να βρω στο όραμα μιας κομμουνιστικής Ελλάδας με πρότυπο την Ε.Σ.Σ.Δ.

Κι ύστερα γυρνάς σπίτι και μπαίνοντας στην πολυκατοικία βλέπεις την κυρά-απαυτούλα που μόλις βγαίνει από την άλλη κυρά-απαυτούλα που είχε πάει να της πει τον καφέ, το τσάι ούτε που ξέρω. Και σκέφτεσαι «που ζω ρε συ;» κι ύστερα πάλι θυμάσαι το ντιβιντι της Τζούλιας και σκέφτεσαι «που ζω ρε γαμώτο;» και μετά το μυαλό σου γεμίζει από διαφημίσεις. Το lifestyle μας έχει γίνει πλέον συνήθεια (έξις δευτέρα φύσις). Χωρίς κατανάλωση θα πεθάνουμε, χωρίς τα γκάτζετ μας, το κινητό, τον υπολογιστή, το i-pod, το i-phone (το i-sihtir πότε θα βγει;) . Όχι δεν ρίχνω ανάθεμα στην τεχνολογία αν και κάποιες φορές η επιστροφή στο παρελθόν (βλέπε την επιστροφή κάποιων στην επαρχία) φαντάζει πια ως ριζοσπαστική κίνηση, όσο οξύμωρο κι αν είναι. Κι ύστερα πάλι σκέφτεσαι αν είναι για να πορευτώ στο μέλλον να ψάχνω στο παρελθόν τη λύση τότε «χέσε μέσα Πολυχρόνη» !

Μην το πεις πουθενά… όταν γελώ δυνατά… θέλω να φύγω μακριά…

Με αγάπη

Λέει ο κ. Μπάμπης Παπαδημητρίου αναφερόμενος στον πατριωτισμό των δημοσίων υπαλλήλων «ο οποίος δεν είναι δεδομένος» στην πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή του κ. Πορτοσάλτε Άρη στο ΣΚΑΙ : «[…] έχουν μία στάση την οποία εγώ δεν θα την ξεχάσω ποτέ ως Έλληνας πολίτης και καλώ όσους μας ακούνε να μην την ξεχάσουν κι εκείνοι, ότι στη δύσκολη στιγμή, τη στιγμή της κρίσης έβαλαν μπροστά τα προσωπικά τους, τα ατομικά τους, τα ιδιωτικά τους συμφέροντα» (εδώ το ηχητικό στο 27:30)

Έχετε υπ’ όψη σας ότι ούτε κι εμείς θα ξεχάσουμε τα κιλά προπαγάνδας που μας εκτοξεύετε κάθε μέρα !

Μελίνα Μερκούρη

Μια και σήμερα είναι η μέρα της γυναίκας και προχθές, 6/3, συμπηρώθηκαν 16 χρόνια από το θάνατο της Μελίνας λέω να αφιέρωσω την μέρα σε μια πολύ μεγάλη γυναίκα.
Δεν θα γράψω βιογραφικά στοιχεία (λίγο πολύ όλοι τα ξέρουμε, όσοι θέλουν όμως μπορούν εδώ να διαβάσουν), θα γράψω κάποιες σκέψεις προσπαθώντας να αποτίσω φόρο τιμής σε μια Μεγάλη Ελληνίδα.

Μελίνα Μερκούρη, μια Γυναίκα τόσο άρρηκτα δεμένη με την χαρά της ζωής. Μια Ελληνίδα τόσο άρρηκτα δεμένη με την Ελλάδα. Μια Γυναίκα γεμάτη πάθη, πάθος για ζωή, πάθος για έρωτα, πάθος για δημιουργία. Την βλέπω σε διάφορα αφιερώματα και ντοκιμαντέρ, την ακούω να μιλάει και μου ‘ρχονται στο μυαλό λέξεις όπως ένταση, φως, ελευθερία, Ελλάδα, αγωνίζομαι, παλεύω, θέλω, έρωτας, ζωή, πάθος, γέλιο. Προσπαθώ να μην την θαυμάσω να της βρω ένα ψεγάδι, μα κάθε της κουβέντα είναι λάκτισμα στην σκέψη μου, κάθε της φράση με κάνει να "νοσταλγώ" μια επόχη που δεν έζησα, κάθε της αλήθεια πυροδοτεί την οργή μου για τις μέρες που ζούμε.

Ερώτηση δημοσιογράφου : «Ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή ;» και η απάντησή της «Η ελευθερία». Σε άλλη ερώτηση απαντάει, «Φοβάμαι μη χαθούν οι ιδεολογίες και μείνουμε οι Έλληνες χωρίς αγωνιστικότητα, χωρίς αξιοπρέπεια».
Κι ύστερα σκέφτομαι πόσο ανάγκη έχουμε από τέτοιους ανθρώπους σήμερα. Πόσο μας λείπουν τέτοιοι άνθρωποι.

Μοναδική στην γοητεία που ασκούσε στους άντρες ενώ δεν ήταν τόσο όμορφη, μοναδική στην επιρροή στο κοινό ενώ δεν ήταν κορυφαία ηθοποιός. Ήταν όμως δοσμένη ολοκληρωτικά στους ανθρώπους κι αυτό φαινόταν. «Σας αγαπάω όλους» έλεγε και το εννοούσε. «Φοβάμαι τη μοναξιά, έχω ανάγκη από σένα, από όλους». Στερήθηκε τα πολιτικά της δικαιώματα δίνοντας έναν καταπληκτικό αγώνα κατά της χούντας όντας αυτοεξόριστη τη στιγμή που άλλοι αυτοεξόριστοι γύρισαν στην Ελλάδα σαν απελευθερωτές. Έκανε γνωστή την Ελλάδα σε Ευρώπη και Αμερική. Την Ελλάδα του γέλιου, του κεφιού και του γλεντιού αλλά και την Ελλάδα της ελευθερίας και του αγώνα.





Αγωνίστρια μέχρι το τέλος της ζωής της, κάποια στιγμή είχε δηλώσει ότι για το μόνο που μετάνιωσα είναι που δεν μπήκα στην αντίσταση (θα ήταν 20 χρονώ το 1940).
Αγαπήθηκε τόσο πόλυ και δίκαια.

ΑΙΣΧΟΣ

Να δεχτώ ότι δεν τον αναγνώρισαν (που δεν το δέχομαι αλλά λέμε) γιατί όσο να πεις το κράνος θολώνει τη σκέψη, ότι ήταν ένας ηλικιωμένος άνθρωπος μπροστά τους που με δυσκολία κινείται δεν το είδαν; Ήταν τόσο απειλητικός ο Μανώλης Γλέζος που φοβήθηκαν μην τους δείρει οι πανέξυπνοι μπάτσοι; ΑΙΣΧΟΣ !

Κι έχεις και τον Γιωργάκη να απαντάει στην ερώτηση του γερμανού δημοσιογράφου αν σκεφτόμαστε να πουλήσουμε κάποιο νησί μας, ότι δεν θα πουλήσουμε όχι άλλωστε σκεφτόμαστε να τα κάνουμε πράσινα με πράσινη ανάπτυξη !

Ε ρε πράσινες ντομάτες που του χρειάζονται !!!

«ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΔΕΝ ΕΣΒΗΣΑΝ ΠΟΤΕ/ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ Ή ΤΩΡΑ Ή ΠΟΤΕ»

Να φύγετε, να πάτε αλλού...

Σας σιχάθηκα. Σιχάθηκα το βόλεμα σας, σιχάθηκα τον παρτακισμό σας, σιχάθηκα τον ωχαδερφισμό σας. Κουρασμένα ανθρωπάκια που ζουν την επανάληψη της ίδιας μέρας κάθε μέρα. Η μέρα της μαρμότας με φοβισμένα όνειρα. Ανούσια ζωή, ρουτίνας εγκώμιο.

Σας βαρέθηκα. Βαρέθηκα τις κουρασμένες φάτσες σας, βαρέθηκα την βλακεία σας, βαρέθηκα την κλάψα σας. Αδιάφορες ψυχές σε ψεύτικα χαμόγελα. Μιζέρια που ξεχνιέται στα επεισόδια της τηλεοπτικής βλακείας.

Ανάξιοι άνθρωποι, κλεισμένοι στο κουτί σας, καθίστε έτσι απαθείς στην καλοζεσταμένη λακούβιτσα του καναπέ. Ανοίξτε την τηλεόραση και φάτε μασημένη τροφή, ξεράσματα ειδικών αναλυτών. Αυτιστικοί μιμητές του δήθεν. Καθίστε έτσι ακούνητοι στην ασφαλή περιφρόνηση της αλήθειας.

Κι ύστερα θα ‘ρθει η στιγμή που θα μυξοκλαίτε σαν εγκαταλελειμμένα κουτάβια. Μα τότε θα σας κλωτσάω. Να φύγετε θα φωνάζω. Να πάτε άλλου…

ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΣΕΡΝΕΤΑΙ ΣΑΝ ΣΚΟΥΛHΚΙ

ΟΠΟΙΟΣ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ ΜΑΣ

ΥΠΟΘΗΚΕΥΣΑΤΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΚΛΕΨΕΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΜΟΥ

Λαϊκίζω

λαϊκίζεις
λαϊκίζει
λαϊκίζουμε

Γεώργιος Παπανδρέου ο Β’ ο Λαϊκιστής. «Συγκινούμαι ειλικρινά όταν άνθρωποι του μόχθου με πιάνουν στο δρόμο και μου λένε για την πατρίδα και τον μισθό μου να θυσιάσω», έτσι δήλωσε ο πρωθυπουργός μας. Η υποκρισία στο μεγαλείο της. Άραγε που ακριβώς τον συνάντησε τον άνθρωπο του μόχθου ο Γιωργάκης ;