Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Αρχίζουμε λοιπόν...

Λαϊκές συνελεύσεις δεν ζητούσατε; ΝΑ ΤΗ ΛΟΙΠΟΝ! Γιατί δεν σας αρέσει, επειδή δεν γίνεται σε χώρο δουλειάς;

Δημοκρατία δεν ζητούσατε; ΝΑ ΤΗ ΛΟΙΠΟΝ! Γιατί δεν σας αρέσει, επειδή δεν έχει κόμματα;

Άμεση δημοκρατία δεν ζητούσατε; ΝΑ ΤΗ ΛΟΙΠΟΝ! Γιατί δεν σας αρέσει, επειδή δεν έχει μαυροκόκκινη σημαία;

Όλα τώρα αρχίζουν, όλα τώρα διαμορφώνονται, συν-διαμορφώνονται. Όποιος έχει κάτι να πει, να βγει εκεί μπροστά να το πει. Όλοι ακούγονται, όλοι συμμετέχουν, όλοι έχουν λόγο. Όλοι μαζί παίρνουμε τις αποφάσεις.

Είμαι πολύ περήφανη που συμμετείχα στο 1ο ψήφισμα της Λαϊκής Συνέλευσης Πλατείας Συντάγματος. Στο χέρι μας είναι όλο αυτό να εξελιχθεί σε κάτι δυνατό και βιώσιμο.

ΨΗΦΙΣΜΑ ΛΑΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Εδώ και πολύ καιρό παίρνονται αποφάσεις για εμάς χωρίς εμάς.

Είμαστε εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νεολαίοι, που έχουμε έρθει στο σύνταγμα για να παλέψουμε και να αγωνιστούμε για τις ζωές μας και το μέλλον μας.

Είμαστε εδώ γιατί γνωρίζουμε ότι οι λύσεις στα προβλήματά μας μπορούν να προέλθουν μόνο από εμάς.

Καλούμε όλους τους Αθηναίους, εργαζόμενους, ανέργους και νεολαία στο Σύνταγμα, και όλη την κοινωνία να γεμίσει τις πλατείες και να πάρει τη ζωή στα χέρια της.

Εκεί στις πλατείες θα συνδιαμορφώσουμε όλα μας τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις μας.

Καλούμε όλους τους εργαζόμενους που θα απεργήσουν την επόμενη περίοδο να καταλήγουν και να παραμένουν στο Σύνταγμα.

Δεν θα φύγουμε από τις πλατείες, μέχρι να φύγουνε αυτοί που μας οδήγησαν εδώ: Κυβερνήσεις, Τρόικα, Τράπεζες, Μνημόνια και όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται. Τους διαμηνύουμε ότι το χρέος δεν είναι δικό μας.

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ!

ΙΣΟΤΗΤΑ - ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ!

Ο μόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ!



Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Εδώ! Τώρα!

Εδώ. Τώρα. Όλοι μαζί. Σήμερα και αύριο και μεθαύριο και όσο πάει. Σηκωνόμαστε, δεν γονατίζουμε πια. Μάτωσαν τα γόνατα μας, χύθηκε το αίμα που ζητούσαν. Δεν διεκδικούμε απλώς, δεν απαιτούμε μόνο. Θέτουμε τους δικούς μας όρους. Εμείς κάνουμε τώρα παιχνίδι. Φτιάχνουμε τη δική μας δημοκρατία. Τη δημοκρατία πρόσωπο με πρόσωπο, τη δημοκρατία της αλληλεγγύης, τη δημοκρατία των δικών μας αποφάσεων χωρίς μεσολαβητές. Την πραγματική άμεση δημοκρατία.

Εδώ τα πρακτικά της 1η Συνέλευσης Συντάγματος, από τη σελίδα Πραγματική Δημοκρατία Τώρα!.

Δείτε επίσης εδώ κάτι άλλο.

Συμβαίνουν τόσο ωραία πράγματα επιτέλους… μη μένεις μέσα… έλα στη γιορτή μας…

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Λες να ;

Λες να ξυπνήσαμε; (έστω κι αν είμαστε ακόμα στο χουζούρι, πριν τον καφέ)

Λες αυτό να ήταν η αρχή; (έστω κι αν θέλει πολύ κόπο ακόμα)

Ο κόσμος πολύς και αντιπροσωπευτικός της κοινωνίας. Σίγουρα δεν είχε τον παλμό μια απεργίας αλλά και τι έγινε; Το θέμα είναι να κατέβει στον δρόμο κόσμος που δεν συνηθίζει να κατεβαίνει. Κι αυτό έγινε, το είδαμε όλοι. Σκεφτείτε μόνο τον κοστουμάτο, που σήμερα θα πάει στη δουλειά του και θα πει «ήμουν κι εγώ εκεί, επιτέλους μια διαμαρτυρία χωρίς κόμματα», τον γιάπη, που θα πει «ήμουν κι εγώ εκεί και ήταν ειρηνικά», τον τρέντυ που θα πάει στη σχολή του και θα πει «καλά μιλάμε χτες δεν υπήρχε αυτό, τόσος κόσμος και κουλ δεν έγινε κανένα μπάχαλο» και τον διαδικτυακώς διαδικτυωμένο (προσεχώς και διακτινισμένο) που θα μπαζάρει, θα τουιτάρει και θα βάζει στάτους για τη χτεσινή διαδήλωση όλη μέρα.

Τόσο δα θέλει ο κόσμος για να πάρει φωτιά, τόσο δα… Μακάρι σήμερα να είναι περισσότεροι και μάλλον θα είναι. Ήδη στο «γραφείο» μου είπαν συνάδελφοι – που δεν έχουν κάνει ούτε μία φορά απεργία στη ζωή τους- πως θα κατέβουν σήμερα και τι κρίμα που δεν κατέβηκαν και χτες.

Ας μην τα θαλασσώσουμε λοιπόν πάλι. Ας βγούμε κι εμείς (οι συνήθεις θαμώνες των πορειών) κι ας πούμε τη γνώμη μας εκεί έξω. Ας βρούμε τον Ανθρωπάκο και ας του πούμε πως «έντιμε άνθρωπε κυρ Παντελή» δεν είναι μόνο η πάρτη σου σημαντική. Δεν αποτιμώνται όλα σε χρήμα. Κι αν ναι, κακώς πολύ κακώς! Δεν θα είναι ωραία η ζωή των παιδιών σου αν είναι δουλειά – σπίτι, σπίτι – δουλειά, γήπεδο και διακοπές δέκα μέρες το καλοκαίρι. Ας βρούμε τον Ανθρωπάκο κι ας του πούμε μπράβο που έκλεισε για μία φορά την τηλεόραση και βγήκε έξω. Δεν ήταν ωραία; Δεν ήταν σαν γιορτή; Ας του πούμε πως φίλε Ανθρωπάκο δεν έτυχε το χρέος, συνέβη για κάποιους λόγους κι αυτούς τους λόγους ήρθε η ώρα να τους αλλάξουμε. Τώρα να τους αλλάξουμε γιατί δεν υπάρχει αύριο. Αλλά θα τους αλλάξουμε όλοι μαζί (together που λένε βρε αδερφέ)!

είπαμε ναι τελικά...

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

Διεθνής Συνάντηση για το Χρέος - σύντομος απολογισμός




Για όσους δεν γνωρίζουν ολοκληρώθηκε χτές βράδυ το Διεθνές Συνέδριο για το Χρέος («Διεθνής Συνάντηση για το Χρέος και την Λιτότητα») που διοργανώθηκε από τους ανθρώπους της ελληνικής πρωτοβουλίας για την σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του δημόσιου χρέους. Οι ομιλητές ήταν πολλοί και αξιόλογοι. Μεταξύ αυτών η Μαρία Λουσία Φατορέλλι (Βραζιλία), ο Ερίκ Τουσσέν (Βελγιο)και η Λίντι Νασπίλ (Φιλιππίνες).

Η Λουσία Φατορέλλι, υπήρξε ενεργό μέλος της Επιτροπής Πολιτών για το χρέος της Βραζιλίας, συμμετείχε και στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή που δημιουργήθηκε αργότερα και υποστήριξε την Επιτροπή του Ισημερινού προσφέροντας τεχνογνωσία πάνω στο θέμα του χρέους, το οποίο τελικά με πρωτοπόρο τον Πρόεδρο του Εκουαδόρ, Ρ. Κορέα, κατάφεραν να το κηρύξουν απεχθές σε ποσοστό 60% με 70%!Η ομιλία της Φατορέλλι υπήρξε απλή αλλά εξαιρετικά εμπνευσμένη. Τόνισε επανειλημμένως πόσο σημαντικό είναι να καταλάβουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα και είναι όχι απλά δικαίωμα μας να ξέρουμε αλλά υποχρέωση μας. Χρειάζεται αγώνας και επιμονή («The debt is public, we have the right to demand information»).

Ήταν εξαιρετική εμπειρία να βλέπεις ανθρώπους από χώρες που θεωρούμε υποανάπτυκτες να μιλάνε με πάθος για το πόσο όμορφο είναι να αγωνίζεσαι για την χώρα σου αλλά και για άλλες χώρες και ήταν εντυπωσιακό πόσο ανιδιοτελώς μας προσέφεραν εκτός από γνώση και εμπειρία. Οι άνθρωποι αυτοί ήρθαν με δικά τους έξοδα και φιλοξενήθηκαν σε σπίτια των διοργανωτών. Οι αγώνες αυτών των ανθρώπων κόντρα σε αυταρχικά και δικτατορικά καθεστώτα πραγματικά συγκινεί. Η Λίντι Νασπίλ είπε ξεκάθαρα πως το να κηρυχθεί ένα μέρος του χρέους μη νομιμοποιημένο είναι πολιτικό ζήτημα. Η επιτροπή στις Φιλιππίνες έχει ιδρυθεί από το 1998 και παλεύει ακόμα.

Ήρθαν ομιλητές από την Αργεντινή, το Περού, το Μαρόκο. Από την Γαλλία, την Αγγλία και την Ιρλανδία, την Πολώνια και την Γερμανία . Ήταν πραγματικά απολαυστικό το τριήμερο.

Κλείνοντας, αξίζει να σημειωθεί, ότι ενώ όλοι οι προηγούμενοι ομιλητές από τις ξένες χώρες δεν ανέφεραν ούτε μία φορά την έννοια της αριστεράς (τουλάχιστον τις 2 μέρες που παρακολούθησα εγώ για να είμαι ακριβής) όταν ήρθε η σειρά δύο Ελλήνων ομιλητών, του κύριου Τσακαλώτου και του κύριου Λαπαβίτσα, η συζήτηση από το χρέος μεταφέρθηκε στο πως η αριστερά θα κινηθεί σε αυτή την κρίσιμη στιγμή. Αν και μπορεί να συμφώνησα με κάποιες απόψεις τους δεν παύει είναι μια ένδειξη του πως ακόμα αντιλαμβανόμαστε τον κινηματικό χαρακτήρα μιας πρωτοβουλίας. Χωρίς να θέλω να μειώσω την συνεισφορά τους, δεν θα μπορούσα άλλωστε ο κος Λαπαβίτσας είναι πρωτοπόρος στην ΕΛΕ, θέλω να επισημάνω πως το αίτημα για έλεγχο του χρέους πρέπει να βγει έξω από στενά κομματικά όρια, ακόμα κι αν αυτά είναι αριστερής ιδεολογίας. Το χρέος δεν είναι υπόθεση της αριστεράς αυτό είναι σαφές.

Υπάρχει πάντως κάλεσμα για όσους ενδιαφέρονται και μπορούν, ειδικότερα για οικονομολόγους και νομικούς, την Κυριακή 15 Μαΐου σε χώρο που θα ανακοινωθεί μέσα από την σελίδα ele.gr για την έναρξη εργασιών πάνω σε κάποιες ομολογιακές συμβάσεις που ήδη υπάρχει πρόσβαση.


Υ.Γ. 1 Την πρώτη μέρα του συνεδρίου την έχασα αλλά τον εναρκτήριο λόγο της κας Σακοράφα τον διάβασα. Διαβάστε τον κι εσείς αξίζει τον κόπο. Σημειωτέον πως η Σοφία Σακοράφα πρώτη ζήτησε από το βήμα της βουλής τον σχηματισμό ΕΛΕ.

Υ.Γ. 2 Μόλις βρω χρόνο θα προσπαθήσω να ανεβάσω κάποια ηχητικά ή και όλα αν τα καταφέρω… αν δεν τα καταφέρω θα προσπαθήσω να απομαγνητοφωνήσω αποσπάσματα…

Υ.Γ. 3 Ξέχασα βέβαια να πω για τη συμμετοχή του κόσμου - θεμελιώδες ντίαρ Γουάτσον, ξέρω- πως είχε πολύ κόσμο! (ωχου ε δεν είμαι και ρεπόρτερ!)








Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Είναι που...

Δεν μου αρέσουν οι πολύ προσωπικές αναρτήσεις. Δεν θέλω να εκτεθώ μάλλον. Αν και ότι γράφω σαφώς και είναι προσωπικό αφού είναι η γνώμη μου.

Υπάρχουν στιγμές όμως που κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα πεις σε κανέναν. Απλά γιατί δεν μπορείς. Και αναστενάζεις χωρίς να το καταλαβαίνεις παρά μόνο όταν στο επισημαίνουν οι γύρω σου. Κι έτσι αποφασίζεις να τα πεις σε «όλους».

Υπάρχουν στιγμές που οι σκέψεις αδειάζουν από λέξεις και γεμίζουν με αλμύρα. Κι αν είχες το ταλέντο ή το μεράκι ίσως να τις έκανες τραγούδι ή ποίημα. Και το δημιούργημα σου να το έδινες εκεί που απευθύνεται. Όταν όμως ο αποδέκτης δεν είναι κοντά σου, δεν είναι δίπλα σου να σε κοιτάξει στα μάτια, δεν μπορείς να χωθείς στην αγκαλιά του, δεν μπορείς να μιλήσεις μαζί του, όχι γιατί ζει κάπου μακριά ή γιατί είστε χώρια αλλά γιατί δεν ζει πια, τότε τι κάνεις;

Τι κάνεις λοιπόν τα λόγια που θέλουν να ειπωθούν αλλά δεν έχουν που; Τι κάνεις το κενό που δεν γεμίζει παρά μόνο με προσμονή αντάμωσης;

Δεν έχω καν την «πολυτέλεια» της αφιέρωσης…

--------------------------------------------

Σιωπή. Σηκώνομαι με δυσκολία. Σαν κάτι να με κρατάει στο πάτωμα. Κοιτάζω κάτω και δεν υπάρχει πάτωμα, πατάω στο χώμα, ξυπόλυτη. Σαστίζω και παραπατάω. Η γη είναι ζεστή μυρίζει άνοιξη. Σε αναζητώ με το βλέμμα μου στον χώρο. Δεν ξέρω που βρίσκομαι μα είμαι μόνη μου. Δεν υπάρχει τίποτα που να δείχνει την παρουσία σου. Δεν υπάρχει τίποτα που να θυμίζει την απουσία σου. Πάλι έφυγες χωρίς να πεις «γεια». Πάντα η ίδια ιστορία, ο ένας φεύγει κι ο άλλος μένει πίσω να κυκλώνει με κιμωλία τα ίχνη. Μόνο που αυτή τη φορά πήρες και την κιμωλία. Και έμεινα να μετράω τα χνάρια σου με πληγές.

Περπατάω. Θα προχωρήσω. Η αφή στις πατούσες μου δεν λειτουργεί. Τα χαλίκια δεν με ενοχλούν. Ούτε τα αγκάθια. Άραγε έγινε κι η ψυχή μου τραχιά; Αφήνω πίσω κόκκινα βήματα. Μικρές φλεβίτσες λύπης.

Δεν θα περπατήσω άλλο. Κουράστηκα να περπατώ χωρίς προορισμό. Θα πετάξω. Μα πρώτα πρέπει να πετάξω τα περιττά βάρη, θα κρατήσω μόνο όσα χωρούν στην καρδιά μου. Ας είναι να είναι μεγάλη Θεέ μου.

Δεν βλέπω. Δεν θέλω να κοιτάξω γι’ αυτό, γιατί η εικόνα μένει και δεν φεύγει όσο κι αν τυφλωθώ. Φωνές. Φωνή, μία είναι, η δική σου. Δεν την θέλω, μ’ ακούς; Να μιλάς αλλιώς. Να μου μιλάς με τα λουλούδια, να μου μιλάς με τη βροχή, με το πουλί στο τζάμι, με τη γύρη που τρυπώνει στην μύτη μου.

Ο βουβός πόνος είναι πιο άγριος. Αλλά τα σημάδια του είναι ουλές επιβίωσης με ανείπωτη αξία…