Μαύρο χρώμα

Κάποιος κάπου ένα αδιάφορο βράδυ μου είπε «έχω πλύνει νεκρό» και γέλασε. «Κι εγώ» του απάντησα «αλλά εγώ δεν δούλευα» συμπλήρωσα «ήταν δικός μου νεκρός». Ήταν δικός μου νεκρός κι από τότε κάθε μέρα τον πλένω. Πλένω εκείνον και ξεπλένω εμένα. Ξεπλένω μέσα μου σκέψεις και λόγια που δεν θα μπορέσω να πω ποτέ. Ξεπλένω βλέμματα κι αγγίγματα που δεν θα υπάρξουν ποτέ. Κι ύστερα ήρθαν κι άλλοι. Δικοί μου νεκροί. Και τη σειρά τους πήραν μετά κι οι ζωντανοί. Ζωντανοί που μέσα σε μια στιγμή για μένα πέθαναν. Χωρίς γιατί. Χωρίς μαντήλια αποχαιρετισμού να κουνηθούν. Χωρίς να κυλήσουν δάκρυα. Έτσι απλά. Δεν χρειάστηκε καν να φύγουν μακριά. Δίπλα μου είναι ακόμα. Για τους άλλους ζωντανοί μα για μένα νεκροί. Κάποιους τους σκότωσα άθελα μου και κάποιοι αυτοκτόνησαν. 

Το μαύρο δεν είναι χρώμα.